πεκτώ

-έω, Α

1. κουρεύω ζώο («ἡνίκα πεκτεῑν ὥρα προβάτων πόκον ἠρινόν», Αριστοφ.)

2. παθ. πεκτοῡμαι, -έομαι

(και για πρόσ.) κουρεύομαι («ποιήσω τήμερον τοὺς δημότας βωστρεῑν σ' ἐγώ πεκτούμενον», Αριστοφ.)

3. (κατά τον Ησύχ.) «τίλλω, ξαίνω».

[ΕΤΥΜΟΛ. Παράλληλος τ. τού πέκω (βλ. λ. πέκω)].